HNEITA

(-tta, -ttr), v. to cut (rare).

* * *

t, causal from hníta, q. v., to cut or wound (?); síðan kallaði Ólafr sverðit Hneiti, þvíat honum þótti þat hneita önnur sverð fyrir hvassleika sakir, i. e. it was keener than other swords, Fms. iv. 58: the same word is prob. the true reading in Fas. ii. 131 (viz. hneittir for kveittir).